Pijnervaring en meditatie.

Pijn ervaren is een onaangenaam iets. We reageren meestal op een geconditioneerde manier op pijnervaringen, klagen over de pijn, oordelen komen. De natuurlijke reactie van elke mens is dat zij/hij door de pijn gespannen zal worden: je wilt het weg, ervan af. Wat we zeker weten is, dan pijn soms niet te vermijden is.

Bij meditatie gaan we met pijn om op de volgende manier: we blijven aanwezig bij de pijnervaringen met mildheid. Gedachten die bij de pijn horen laten we los (want dan wordt er nog erger). We klampen er ons niet aan vast. We kijken ernaar en blijven bij de pijn. Daarbij ademen en kijken of we de pijn kunnen verzachten en erin ademen. De adem is daarbij ons ankerpunt. In volle bewustzijn met aandacht gaan we bij de pijn blijven, ook de intensiteit kan worden benoemd: Is er een episch centrum? De kunst bestaat erin om de pijn toe te laten, de pijn te accepteren. Er anders mee leren omgaan dan de gebruikelijke reactie van een mens op pijn. Tegen jezelf zeggen: oké, daar ben je pijn! Ik wil jou onderzoeken, niet weglopen!

In gewaarzijn gaan we anders om met pijn. In gewaarzijn herkennen we de pijn. We maken het niet erger door ons er tegen te verzetten. Ademen, vanuit ons gewaarzijn naar pijn om ze niet kwijt te raken. De pijn wordt aanvaard. We observeren met nieuwsgierigheid naar de pijn. Gedachten over de pijn laten we gaan. Hoe vertoont de pijn zich? Pijn is een onaangename gewaarwording, vechten ertegen heeft geen zin.

We reageren niet via de doe-modus op de pijn. Laat het zijn. Gedachten zullen komen als reactie op de pijn. Het probleem wordt daardoor nog versterkt als we onszelf verliezen in die gedachten. In gewaarzijn reageren we niet op deze drukkende gedachten en geven aandacht aan de gevoelde pijn. Dat is niet eenvoudig. Meestal willen we die pijn niet en doen we er alles voor om deze niet te willen. Deze keer laten we ze toe. We ademen ernaar. De afkeergevoelens over de pijn laten we los.